به جای مقدمه

پیش می آید که منِ خود نباشد یا تو خود تو نباشد و هویت گم شود در هزارتوی زمان و روزمرگی.
پیش می آید که فراموش شود آنچه رسالت است و آنچه حاصل مرگ در تکرار و کسالت.
پیش می آید که اشتباه گرفته شود آنچه باید فریاد زد و آنچه باید تنها حرفی از آن را در دل زد.
پیش می آید که کژتابی زیبایی و ناسزا را از هم تشخیص ندهد.
پیش می آید فریب خوردن از یک نسخه ی بدلی.
پیش می آید که عشق را با شهوت به لجن کشید.
پیش می آید مرگ انسانیت وتبدیل شدن به ماشینی که با شتاب فاصله ی بین غذاخوری و دست شویی را طی میکند.
پیش می آید خشم بیهوده و فراموش می شود خشم از بیهوده.
پیش می آید رسیدن به پوچی.
پیش می آید فرار از حقیقت و سرگرم کردن روح با واقعیت.
پیش می آید گفتن "تا توانی دلی به دست آور/دل شکستن هنر نمی باشد"و دهان بینی.
پیش می آید پیشآمدهایی که نباید پیش بیایند
این
پنجره
رو
به
مرگ
باز..

*به دو دوست عزیزتر ازجانم:رادیکال و میانه رو